آموزش نویسندگی خلاق تکنیک کشمکش های درونی
یادگیری فن کشمکش در نویسندگی خلاق
مثال کوتاهی از یک داستان بلند موفق با قلم شین براری برای آموزش فن نویسندگی خلاق و ویژه ی کشمکش های درونی یک فرد با خودش با خدایش و با روح و روان خود است که میتوانید ارزش و اهمیت چنین تکنیک جالبی را شاهد شوید زیرا تمام این داستان با یک شخصیت اصلی پیش رفته و فرد با خود و افکار و وجدان و نجوای درون و اعتقادات خود کشمکش های درونی دارد و سبب فریب مخاطب و سپس افشای حقیقت میشود و هیچ اشاره ای بطور مستقیم به حقایق پشت پرده نمیشود و تماما مخاطب را وادار به اندیشیدن و کشف حقایق میکند تا جایی که مشکلات روحی روانی اش تبدیل به تراژدی میشود. اثری ناب، زیبا و خارق العاده از نظر محدودیت لوکیشن و فاقد صحنه و اشیا و اشخاص و تنها یک فرد حین صعود از یک صخره ی مرگ آور را به نمایش در می آورد که برای نجات فرد مصدومی ناچار به پذیرش چنین ریسک و صعودی شده و هویت مصدوم راز و ابهام بزرگی ست که قدم به قدم شما کشف خواهید کرد که اصل ماجرا برخلاف ظواهر امر است و حقیقت چیست . بسیار کار زیبایی که تنها با عامل کشمکش های درونی فرد موفق به خلق اثری ادبیات داستانی بلند به امتداد 370 صفحه گشته . برایتان چندین قسمت را از روی نسخه مکتوب تایپ کرده تا بلکه بهتر از فن مورد نظر استفاده کنید و کمی بیاموزید که تسلط بر تکنیک های ساده نیز قادر به خلق شاهکار خواهد شد.
صفحه 07 نویسنده؛ شین براری کتاب؛ سقوط محتاج صعود
خدای من، خدای من، خدای من خداوندا فقط یک صخره .... خدایا میشناسی منو .... فقط یه صخره دیگه کمکم کن تا صعود کنم، بلکه بتونم فرد مصدوم رو ببینم، کمکم کن گیره طنابم رو به آویز قلاب کنم ، دستام خسته شد، خدا خدا خدا خدا خداااااا خدای من پس کجایی؟ (جملات اولیه مهم است زیرا اشکار کننده ی تصویری کلی از ماجراست)
خدا حاضری ناظری پس مدد کن . خداجون میدونی که چقدر دلم پاک و صافه میدونی که؟ پس میدونی قلبم صافه، خیلی بدی ها کردم در زندگی اما فقط در قبال خودم و چه رنج ها و غصه ها که به خودم تحمیل نکردم.... خدا منو شرمنده نکن، خدا تمام چشمهای نگران و دلواپس پایین صخره به من و قلاب کردن آویز بعدی من دوخته شده، خدا دستمو بگیر ، پانزده دقیقه از آخرین پیشروی من گذشته و من هنوز دارم دنبال شکاف میگردم، خدا کاش یک وجب نزدیک تر به شکاف بعدی بودم ، تا راحت قلاب میکردم طناب مهار خودمو، و بالا میرفتم ، خدایا خسته شدم ، انرژی ام تحلیل رفته ، صداهای تیم امداد رو به سختی و خفیف میتونم بشنوم که هنوز دارن انرژی و روحیه میدن، اما آخه ، واقعا من دیگه نمیتونم ، تحلیل رفتم ، مه غلیظی تمام صخره رو در آغوش کشیده که سبب لیز شدن صخره شده، جای پای من سست و انگشت هام کبود شدن ،
صفحه 08 نویسنده شین براری کتاب؛سقوط محتاج صعود
نمیتونم بیشتر مکث کنم چون دستم به حدی بالا تر از سرم نگه داشتم که دیگه خون بهش نمیرسه و احساس کرختی و لام شدن داره بهم دست میده ، عجب بی تجربگی و حماقتی کردم که ابتدا خودمو قلاب و آویز نکرده و خودمو توی چنین شرایطی قرار دادم ، خدا یا از اینکه هشتصد متر پایین تر یه مادر چشم امیدش به منه ، احساس شرمندگی و بدهکاری میکنم ، خدایا همیشه بی لیاقت بودم خدایا بخدا اگه این ماجرا تمام بشه از گروه امداد و نجات استعفا میدم و میرم جایی که کسی منو نشناسه و میرم و توی تنهایی خودم گوشه میگیرم ، خداجون . ...(کشمکش های درونی، کشمکش های روحی روانی و باوری و اعتقادات فرد)
خدا جون خدا جون ، خدا جون ، خودت کمکم کن ، بزار حتی اگر اون سنگ نورد فوت شده باشه هم باز بتونم پیکرش رو به زمین برسونم ، خودت میدونی که سخته واسه یه مادر، که جسد پاره ی تنش رو بلاتکلیف و آویزان از یک طناب کوهنوردی در ارتفاع 900 متری ببینه خدا کمکم کن سه تا نفس عمیق، تمرکز ، یه فریاد واسه شوک اولیه و آماده نگه داشتن قوه ی شنوایی بینایی و لمسایی ، یک فریاد هم واسه ترشح اندرنالین و افزایش سرعت عمل من هنگام جهش سمت شکاف بعدی ، خب پسر تو میتونی ، الان باید تنفس را تند تر و ضربان قلب رو بالا ببری تا فشار گردش خون به دستای خسته ام خون بده ، خب مثبت اندیش باش ، اگر شکاف کم عرضه در عوض طولانیه و حین سقوط تا دو متر به پایین تر ادامه داره و پس اگر هم اولین یورش من نتونه سگک آویز رو بین شکاف صخره جا کنه باز ممکنه تا دو یک ثانیه و نیم حین سقوط آویزم به داخل شکاف افتاده و منو مهار کنه ، اما نگران ضربه ای هستم که این جسم 66 کیلویی به آویز و طناب مهار وارد میکنه ، نکنه شکاف رو سست کنه و .... خدا ااااا یک دو سه
(لحظات برایش کند تر از حد معمول و آهسته پیش میرود، و در لحظه ای پر التهاب گیره ی صخره نوردی اش را درون شکاف می اندازد، و یک متری رها در آسمان سقوط کرده و بواسطه ی قلاب و آویز از طناب آویزان می ماند و فریادی از شادمانی سر میدهد، حالا در ارتفاع هشتصد و پنجاه متری از صخره ی مخوف و بدنام به اسم صخره صلیبی است، صخره ای که کسی نتوانسته به ارتفاع 900 متری و شکاف ملقب به شکاف مرگ برسد، از دوردست آخرین شکاف به صورت صلیب بنظر میرسد و در فرو رفتگی تاج صخره جا خوش کرده.)
وای خداجون نوکرتم ، چقدر راحت نشست توی شکاف ، باید یه آویز دیگه هم بگیرم ، شاید این در بره ، خب اینم دومی ، اینم به شکاف بعدی باشه ، کار از محکم کاری عیب نمیکنه .
خدای من شکرت ، این صخره صلیبی لعنتی و مخوف همیشه به خبرای بد شهرت داشته .
خدایا این صخره نورد کیه که تونسته تا خود صخره صلیبی پیش بره؟ خب چرا پس اونجا متوقف شده؟ برنامه اش چیه؟ چرا دو شبانه روزه آویزان از طناب مهار داره تاب میخوره در ارتفاع 900 متری.
خدای من چرا قلاب ها و جای میخ های اون در ششصد متر اول دقیقا شباهت به جای میخ های من داشت و چرا اینقدر مغزش مث من کار میکنه و اونم دقیق عین من مسیر رو واسه صعود پیش گرفته تا ششصد متر اول. چرا دقیقا عین من به قلاب های میخ شده به صخره رنگ شب نما و فسفری زده !؟... مگه میشه کسی اینقدر هم فکر و هم سلیقه و هم سطح من در صخره نوردی باشه؟ هیچ احمقی حتی فکر صعود به صلیبی رو هم نمیکنه، چون عاقبت خوشی نداره ، و گیریم صعود کنه ، و به صلیبی برسه، خب اون وقت همونجا تبدیل میشه براش به خونه ی آخر، و سنگ قبر چون به بالا و سطح راه نداره و برامدگی شیب داری داره که محال ممکنه از سطح صیقلی و بی شکافش کسی صعود کنه ، و فقط یک راه وجود داره اینکه با چتر نجات سقوط و فرود کنه. و خداوندا من بهترین های این حرفه رو میشناسم این کیه که تونسته به صلیبی برسه،؟
صفحه 13 کتاب ؛ سقوط محتاج صعود از شین براری
خداوندا بار الهی، من بهترینم اما تا هشتصد و پنجاه متر کم آوردم ، بعد اون کیه که تونسته نهصد متر صعود کنه ، اگه واقعا الان و در پنجاه متر بالاتر یه صخره نورد از طنابش بلاتکلیف اویزانه پس چرا من نمیبینمش؟ کی دیده؟ چنین مه غلیظی چطور اجازه داده که با دوربین ببینند ، اگه تونسته بالاتر از من صعود کنه پس چرا هیچ آویز و قلابی رو من بعد از ششصد متر ندیدم ، اگر صعود کرده پس چرا هیچ آویزی توی هیچ شکافی نیست؟ یعنی مث یه جادو گر توی ششصد متری رد دستاش و قلاب هاش ناپدید شد و فقط یه حالت ممکنه ، اینکه اون به حدی کم تجربه بوده باشه که قلاب و آویز کم آورده باشه ، یعنی توی محاسبه اش دچار اشتباه شده پیش از صعودش ، و از ششصد متری به بعد، فقط چند عدد محدود آویز و قلاب براش باقی مونده و اون هم ناچار توی هر صعود آویز و قلاب رو باز کرده و در شکاف بعدی گذاشته و به این دلیل ناخواسته رد پای صعودش رو پاک کرده.
آخه کدوم صخره نورد حرفه ای هست که چنین توانایی داشته که صخره صلیبی رو صعود کنه اما در محاسبه اولیه اش در تعداد تجهیزات چنین اشتباه فاهش و غیر بخشودنی مرتکب بشه که تا ششصد متر تجهیزات بیاره ....
خب فقط یه حالت رو میتونم تصور کنم ، اینکه یه آدم احساساتی در لج و لجبازی و اثبات توانایی های خودش به خودش و یا به دیگران دچار تصمیم گیری احساسی بشه دقیقا عین خودم، و بدلیل عدم دسترسی به امکانات و یا فقر مالی و تجهیزات محدود اقدام به چنین صعود غیر اصولی کنه. دقیقا عین خودم .
توضیح خارج از داستان نکته
(پیش اگاهی در پیرنگ تمام شد و عنصر روایی نیز به سمت سیر صعودی پیش رفت، و اکنون مخاطب شک هایی میکند همانند شخصیت اصلی که شک هایی نسبت به هویت فرد مصدوم برده اما پر از ابهام و تناقض است، زیرا مشخصات و رد پا و نوع صعود آن فرد همچون خودش است و تفاهم ها و شباهت ها بیش از حد نزدیک و مطابقت دارند، گویا کسی در بالای صخره مصدوم و منتظر کمک نیست، و اصلا شخصیت اصلی حین انجام عملیات نجات حقیقی نیست، و فقط تظاهر به چنین امری میکند و او خودش فردی احساساتی و خوددرگیر است که بدلیل عدم پذیرشش،در تیم امداد ، دست به چنین عملیات و اقدامی زده و خودش را می فریبد در حالیکه در قسمت کنش این کتاب موفق و قوی ، وی موفق به فتح شکاف صلیبی میشود و شروع به خوشحالی کرده و منتظر عبور مه میشود تا بلکه افراد هم تیمی وی و تمام کسانی که همیشه او را تحقیر کرده اند ، شاهد موفقیت وی باشند، و بنحوی صلاحیت های خود را اثبات و به محرض تماشا بگذارد و آن قسمت خلا شخصیت خود را پر کند و بازپس گیرد، او دیگر هیچ کلامی از فرد کذایی و ساختگی مصدوم به میان نمیاورد و آویزان از طنابی در ارتفاع 900 متری چشم به عبور مه میدوزد و بعد از مه ، در میابد که هیچکس به پای صخره نیامده و شاهد موفقیتش نبوده، این لحظات نویسنده شین براری با توصیف بسیار تحسین برانگیزی از حالات روحی روانی وی، او را پریشان خاطر و بی ثبات نشان داده و لحظه ای شاد و مغرور و سرشار از حس رضایت، در اوج عرش خوشبختی و لحظه ای دیگر چنان بی هدف، بی هویت و متزلزل و فاقد اعتماد بنفس که گویای فروپاشی روحی روانی وی است و او شروع به آواز خواندن میکند، در حالیکه چهل و هشت ساعت بی حرکت آویزان از طنابش بلاتکلیف سپری میشود و وی تحلیل رفته و بگونه ای ترجیح میدهد همانجا بمیرد تا شاید چشم کسی به موفقیت وی بیافتد و پس از مرگ جاودانه شود اما بیخبر که ناخواسته خودش تبدیل به فرد مصدومی شده که سبب بروز اختشاش و وضعیت بحرانی بر روی زمین و تیم های امداد و نجات گشته و شخص اول تیم ناچار به پیمودن همان مسیری ست که در ششصد متری اش از رد پا و جای میخ و قلاب پاک میشود و در ابتدا خودش مشغول ایفای نقش امدادگرش را ایفا میکرده ، سر انجام به هوش می اید و در میابد که هم تیمی سابقش به فاصله ی چند متری وی رسیده و هم ارتفاع با وی صعود کرده تا او را نجات دهد ، او شادمان از اینکه کسی شاهد موفقیت او بوده ، با لبخندی طناب خود را تیزبر (شی تیزی که برای بریدن طناب محکم صخره نوردی از آن استفاده میشود) را تیزبر میکند ولی تا لحظه ی آخر و برخوردش به زمین از چتر نجات استفاده نمیکند ، زیرا هیچ هدف و انگیزه ای برای ادامه ی آن زندگی برایش وجود نداشته. )
قسمت هایی از صفحات ابتدایی آین اثر را برایتان تایپ میکنم و عینن بازنویسی مینمایم. هیچ قسمت ها بی هیچ ترتیب و بی نظم انتخاب شده و سیر پیوستگی و سیر پیشرفت خط زمانی ندارد .
صفحه 18 پاراگراف دوم
خدا اون زنده ست؟ خدا ببین کم آوردم، نمیخوام پایین رو نگاه کنم چون از ارتفاع میترسم به ادمای چشم انتظار پایین صخره رو نگاه کنم، صدای رییس گروه امداد و نجات قطع نمیشه، یک نفس میگه برو پسر، برو پسر ، تو میتونی ، برو توکلت به خدا باشه، برو فقط یه صخره مونده،
ولی الان هشت ساعته که دارم صخره آویز میکنم و بالا میام ، هنوز چشمم به مصدوم نیفتاده، نمیدونم زنده ست یا نه؟ ولی فکر نکنم ....
صفحه 20 سطر اول
اصلا من اینجا چه میکنم؟ بزار مرور کنم
من روودرواسی گیر کردم، و دلم واسه اشکهای مادرش سوخت .
خب مادری که بچه اش چهل و هشت ساعت، از یه قلاب کوهنوردی آویزون بین آسمان و زمین معلق باشه، و حتی ندونه بچه اش زنده ست یا نه!.... چرا پس حرکت نمیکنه، چرا پیشروی نمیکنه، چرا با هر وزش بادی مثل یه جسم بی روح دور خودش چرخ میزنه . خب سخته، من فقط توی دلم تکرار میکردم که ؛ پسر داوطلب نشو، پسر تنها راه پیشرفت و ماندگاری اینه که دم به تله ندی، این همه کوهنورد و صخره نورد توی سالن امداد نشستن، هیچکی داوطلب نیست، من که بهترین نیستم، خب یعنی هستم اما تنها من یه نفر بهترین محسوب نمیشم، خیلی ها دیگه مث من بهترینن اما توی تخصص خودشون، سیامک بهترین یخ نورده گروه امداده، محمود بهترین کوهنورده امداده ، سلمان بهترین چتربازه امداده ، امیرعلی بهترین آتش نشان گروهه، و بابک بهترین امدادگره وقوع بهمن هست، رضا دوره ی سطح A امداد در رانش زمین و سیل هست ، ارسلان رغیب جدی و رفیق نمای منه که به خونم تشنه ست ، چون واقعا بهترین صخره نورد اونه اما چون من ازش جوان ترم و پر انرژی تر خیلی ها خیال میکنن من بهترینم ، در حالیکه من حتی یک دهم ارسلان هم تجربه ندارم، ارسلان تنهاا صخره نورده کشوره که موفق به صعود از صخره ی صلیبی شده ، خب الانم که مصدوم مورد نظر دقیقا بالای صخره صلیبی گیر کرده، خب پس اون بهترین اولویت و اولین داوطلب باید باشه ، اصلا بهتره خودمو به مصدومیت بزنم، نباید احساسی تصمیم گیری کنم ، چون احساسات در صخره نوردی یعنی سقوط
صفحه 21 . سطر سوم
من جوانم جا واسه پیشرفت دارم ، پس خفه خون بگیرم و داوطلب نشم. خب این مادر باید قبل از صعود جلوی فرزندش رو میگرفت تا هم خودشو و هم گروه امداد و نجات رو به دردسر نندازه. نه! این چرت پرتا چیه که با خودم بلغور میکنم ، پس غیرتم کجاست !؟ پس دلیر بودن و شهامت چه میشه؟ ترسیدی شهروز؟ نه من بین ندای درون و منطق گیر کردم. و نهایتش پذیرفتم که چنین صعودی کنم،
الانم زیر صخره از گروه اورژانس تا هلال احمر تا آتش نشان و از نیروی انتظامی چشم انتظارن . معلوم نیست اگر بتونم مصدوم رو با چتر نجات به سطح زمین فرود بیارم اون رو باس به کی تحویل بدم چون همه چشم انتظارش هستن ، شاید دستبند بخوره و ببرن پاسگاه و صبح دادگاه، چون صعود بی مجوز از صخره صلیبی ممنوعه. یه لحظه واستا ببینم، پسر تو خودت مجوز داری اصلا؟ نه خب مهم نیس چون من که اون نیستم من ناجی و عضو گروه امدادم. یعنی کاش بودم ، ولی منو توی انتخاب برترین ها حذف کردن چون به توانایی های من شک داشتن . اما الان بعد این صعود دیگه میتونم اعتبارم رو پس بگیرم .
همیشه همه تحقیرم کردن و گفتن نمیتونی و بهم خندیدن ، ولی الان دیدند که من تونستم و صعود کنم ، خدایا بغضم گرفته ، من هرچقدر منت کردم تا بهم تجهیزات کافی بدهند کسی اعتنا نکرد ، و من ناچار تا ششصد متر تجهیزات تهیه کردم ، خداجون با چهار تا قلاب و آویز دارم پیش میرم و الان بار صدم هست که قلاب و آویز رو از شکافی به شکاف بعدی میبرم و معلوم نیست چقدر دیگه بتونه تداوم و مقاومت کنه و دچار فرسودگی فرسایشی نشه ...
ادامه دارد......
دریافت
پرستو به غلط بادخورک فایل پی دی اف داستان کوتاه دریافتعنوان: بادخورک بغلط پرستو
حجم: 129 کیلوبایت
توضیحات: داستان کوتاه مجازی فایل pdf
رمان الکترونیکی فایل مجازی پی دی اف [][] کاکتوس [][] مشاهدهعنوان: pdfرمان عاشقانه کاکتوس حجم: 1.45 مگابایت
کلیک اینجا _ برای دریافت پی دی اف رمان
تو رو خدا این فاصله بین مخاطبین و خودتان را کمرنگ نمایید. چرا هیچ وقت نیستید هیچکجا؟ نشر راشدان آقای بیگی و خانم دکتر شهاب سراغتان را میگرفتند و سرکار خانم حمیرا پوررستگار ریاست شعبات نشریه رستگارگیلان میگفتند که شهر رشت هستید.
آرزوی بهبودی و رفع مشکل و کم شدن مهمانه ناخوانده از سرتون هستم.